betekenis van het woord EURO

Machtsgreep ‘elite’ nadert voltooiïng

Nadat hij ook al de hand had gehad in de financiële paniek van 1893 en 1901 verspreidde JP Morgan in 1907 het gerucht dat vele kleine private banken in de problemen waren. De rekeninghouders raakten in paniek en begonnen hun geld van de banken te halen. De banken moesten, om overeind te blijven, enorme hoeveelheden geld lenen. Eerst van mensen als Morgan en JD Rockefeller, en na 1913 van de in dat jaar opgerichte Federal Reserve. In 1920 nam de Federal Reserve het ‘wijze’ besluit om alle gegeven leningen in één keer terug te vorderen. De meerderheid van de kleine en middelgrote banken in de VS en in West-EUROpa ging daardoor failliet, vele productiebedrijven met zich meesleurend. In de puinhopen werden vele noodlijdende banken en bedrijven en de bijbehorende goederen opgekocht door de grotere banken. Het was een klap die de wereldeconomie niet meer te boven kwam en die uiteindelijk voerde naar de Tweede Wereldoorlog en de totale machtsgreep van de centrale banken in de VS en EUROpa.

Opkomende economieën dumpen EURO; ook dollarverkeer wordt omgeleid

Centrale banken in opkomende economieën verkochten in 2012 ruim 45 miljard EURO’s, het equivalent van 8% van hun valutareserves. Dat blijkt uit cijfers van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De eenheidsmunt is nog goed voor 24% van de totale valutareserves van deze landen, het laagste niveau sinds de introductie in 2002 en ruim 7% minder dan bij zijn piek van 31% in 2009. Ter vergelijking, de opkomende economieën houden zo’n 60% van hun reserves in dollars aan. De EURO wordt voornamelijk vervangen door Australische dollars en door munten uit opkomende economieën zelf.

EUROpese Unie heeft haar 2 belangrijkste principes zonder boe of ba overboord gegooid

Er wordt vaak gezegd dat Cyprus een game-changer is geweest, maar naarmate de tijd verstrijkt wordt steeds pijnlijker duidelijk dat dit inderdaad het geval is. Binnenkort hopen we te vernemen wat er precies is gebeurd, op dit moment kunnen we alleen maar gissen dat er ‘iets’ in het raderwerk van de EU is beland.

Die EUROpese Unie heeft haar 2 belangrijkste principes zonder boe of ba overboord gegooid. Nochtans waren het deze 2 principes die tot dusver gehanteerd werden om de 17 landen van de EUROzone bij elkaar te houden. In dat verband was ook de Draghi-put uitermate belangrijk.

Rijk, rechts en radeloos. Jort Kelder over de crisisheffing

“De zogeheten ‘crisisheffing’ (over lonen boven 150.000 EURO) was ook mij niet ontgaan. Of ik maar even, met terugwerkende kracht, 16 procent extra werkgeverslasten wil afdragen over het dienstverband van mijn enige werknemer… ikzelf. De crisisheffing komt bovenop de 162.256 EURO inkomstenbelasting en 59.849 EURO winstbelasting die ik in 2012 al gireerde aan de Ontvanger der Rijksbelastingen.”

Ondernemers betalen zich blauw aan de verzorgingsstaat, aldus Kelder. Maar wat krijgen ze er eigenlijk voor terug? “Voor hen, van de grootindustrieel tot de zzp’er, vormt de verzorgingsstaat een vaag fata morgana. Aan die bron laven zij zich niet. Gaat het ze goed, dan betalen ze de hoofdprijs. Maken ze verlies, dan boeken ze af en beginnen ze opnieuw. Op zich niets mis mee. Ondernemen is niet voor sissy’s en gedijt bij creatieve destructie. Maar zoals een belegger in ruil voor risico rendement eist, zo willen Hollandse ondernemers iets terug van de verzorgingsstaat die hun eerst uitzuigt en daarna uitspuugt.”

Spaanse 'investeerders' lijden verliezen tot 96%

The 'relative' innocence of the depositors in Cyprus who saw their savings crushed by the hammer-blow of Germany's reality last week is, it seems, not the only hardship that the EUROpean people are suffering. In Spain, thanks to their FROB restructuring, shareholders and bondholders (including hundreds of thousands of unsophisticated 'retail' investors who were sold 'fail-safe' and 'high-return' investments) face losses (haircuts) from 96% (equity) to 36% (subordinated debt) and 61% (preference shares) following the 'bailout' of Spain's dodgiest cajas (or savings banks).

As The Economist notes, clients infamously included Alzheimer’s sufferers and at least one customer who signed by dipping a finger in ink; shareholders should know the risks but the vast number of Spaniards who bought preference shares and complex subordinated debt from their cajas often did not. For example, a Madrid court is investigating whether Bankia misled investors: many of the 350,000 retail customers who bought Bankia shares in its €3.1 billion flotation in 2011 have already seen their money go up in smoke.